Je krijgt een compliment.
“Wat goed gedaan!”
En jij zegt: “Oh joh, stelt niets voor hoor.”
Herkenbaar?
Of je zit in een vergadering met een goed idee. Maar je zegt niets.
Want wat als het stom is? Wat als ze je aankijken met die blik?
Je zegt ja op iets waar je eigenlijk nee voelde.
Je glimlacht, maar vanbinnen krimpt er iets in jou.
Je houdt je succesjes stil.
Je pleast, je twijfelt, je probeert alles goed te doen.
Je houdt jezelf onbewust klein.
En nee, dat doe je niet expres. Dat is het verwarrende.
Want jij wilt wel zichtbaar zijn.
Jij wilt wel impact maken.
Jij wilt wél je eigen pad volgen.
Maar er zit iets tussen. Iets ouds. Iets dat je vasthoudt.
De onzichtbare kooi van overlevingsmechanismen
Kleinhouden is geen karaktertrek. Het is een overlevingsstrategie.
Een patroon dat je ooit hebt aangeleerd, vaak als kind, in een omgeving waar ‘niet teveel ruimte innemen’ veiliger was dan jezelf laten zien.
Misschien was er weinig ruimte thuis.
Misschien leerde je: hou je in, doe maar normaal, wees niet lastig, niet teveel aandacht.
Misschien werd je afgestraft op je expressie, of voelde je de spanning in de lucht als jij te veel jezelf was.
En dus leerde je iets heel logisch:
Als ik me aanpas, ben ik veiliger.
Als ik mezelf kleiner maak, val ik minder op.
Als ik stil ben, val ik niet op. En dat is beter.
Maar die overtuigingen gaan diep. En ze klinken zo:
“Wat heb ik nou te zeggen?”
“Ik ben niet belangrijk.”
“Ze zullen me wel raar vinden.”
“Ik moet eerst zeker weten dat het goed is, anders houd ik het liever voor me.”
En ondertussen leef je een versie van jezelf die niet klopt met je potentieel.
Je blijft binnen de lijntjes kleuren. Je saboteert kansen. Je laat je dromen wachten.
En dat doet pijn. Want diep vanbinnen weet je: ik ben zoveel meer dan dit.
De prijs van je klein houden
Je blijft op de achtergrond, terwijl je eigenlijk wilt spreken.
Je durft niet te kiezen, omdat je je gevoel niet vertrouwt.
Je cijfert jezelf weg voor harmonie, maar raakt jezelf langzaam kwijt.
Je wordt moe van al dat pleasen. Van de twijfel. Van het aanpassen.
En je potentieel? Dat ligt te wachten tot jij het eindelijk claimt.
Hoe doorbreek je het patroon?
De eerste stap is bewustzijn.
Ga herkennen wanneer je jezelf kleiner maakt dan je bent.
Dat moment dat je een idee hebt, maar het inslikt.
Dat moment dat je ja zegt, terwijl je hele lijf nee roept.
Sta stil. Adem.
Welk verhaal vertel je jezelf op dat moment?
Is het waar?
Vervolgens: daag het patroon uit.
Niet met groots en meeslepend gedrag, maar met kleine moedige keuzes.
Zeg eens wél wat je denkt.
Deel dat compliment, en ontvang het zonder jezelf weg te wuiven.
Laat jezelf zien, stapje voor stapje.
Ga oefenen met jouw ruimte innemen.
Kies iets voor jezelf, ook al voelt het spannend.
En bovenal: weet dat je niet je overtuigingen bént.
Je bent zoveel meer dan de stem in je hoofd.
Je bent krachtig, intuïtief, wijs, gevoelig én sterk.
Je mag je plek innemen.
Niet later. Niet als je perfect bent. Maar nu.
Van overleven naar leven
Jezelf bevrijden van overlevingsmechanismen is niet iets wat je in één dag doet.
Het is een pad. Een proces. Soms confronterend, vaak bevrijdend.
Het vraagt bewustzijn, mildheid én moed.
Maar het is het waard. Want achter het masker van aanpassen wacht jouw echte zelf.
Jouw volle potentieel. Jouw stem. Jouw licht.
En als jij durft te gaan staan – in je grootsheid, in je kwetsbaarheid – dan verander je niet alleen je eigen leven.
Dan geef je ook anderen toestemming om hetzelfde te doen.
Dus stel jezelf vandaag eens deze vragen:
Waar hou ik mezelf nog klein?
Wat ben ik bang te verliezen als ik wél mezelf ben?
En wat zou er gebeuren als ik dat oude verhaal zou loslaten?
Jij mag jezelf uitdagen.
Jij mag groeien in wie je werkelijk bent.
Jij mag je plek innemen.
In de schaduw voelde ik me veilig. Maar mijn ziel verlangt naar licht.
Ook klaar om (on)bewuste patronen doorbreken check dan hier mijn VIND JE PLEK– traject!